مرگ هر فرد کهنسالی همچون سوختن کتابخانه‌ای است.
آمادو هامپاته با (۱۹۹۱-۱۹۰۱)
انسان موجودی است چندوجهی که از بدو تولد در حال رشد و کمال است.
بدون شک هر فردی در مسیر زندگی‌اش در وجوه مختلف ثابت باقی نمی‌ماند و در حال تغییر هست.
زندگی خانوادگی، شغلی، اجتماعی، معنوی، مالی، سلامتی و …
هر کدام از این وجوه برای فرد تجربیاتی به ارمغان می‌آورد که بسیار ارزشمند به حساب می‌آید.
نوشتن ابزاری است برای حفظ و نگه‌داری این تجربیات غنی تا نسل‌های بعد هم بتوانند از آن بهره ببرند.
همیشه برای من سؤال بوده که چرا افراد در مسیر شغلی‌شان سی سال کار می‌کنند و بعد بازنشسته می‌شوند و کنار گذاشته می‌شوند.
چگونه می‌توان از مهارت‌هایی که فرد به دست آورده است استفاده بهتری کرد؟
یکی از کارهایی که می‌توان انجام داد این است که از این افراد بخواهیم تجربیات و دانششان را به افراد جوان تر منتقل کنند.
از این طریق از برخی از آزمون-خطاهایی که در گذشته داشته‌ایم جلوگیری به عمل خواهد آمد.
من در مورد یکی از جوانب زندگی فرد مثال زدم. در مورد هر کدام از جنبه‌ها این موضوع مصداق دارد.
به نظرم تجربه‌ای ارزشمند است که هر کسی می‌تواند آن را ثبت و ضبط کند.
زندگی هر انسانی فراز و نشیب‌های بسیاری دارد که اگر با نوشتن هنرمندانه تلفیق شود، دست‌کمی از یک رمان هیجان‌انگیز نخواهد داشت.
نوشتن آنلاین، امکانی است که هر کسی می‌تواند به شکل تکه‌تکه زندگی‌اش را نقل کند.
وبلاگ رسانه‌ای است که در اختیار هر فردی قرار دارد و با ثبت زندگی‌اش می‌تواند بر رشد دیگر افراد جامعه تأثیر بگذارد.
با نوشتن می‌توانیم دنیای بهتری بسازیم.
شاد زی و دیر پای.