گاهی پیش می‌آید که می‌خواهی مطلبی بنویسی و منتشر کنی، اما به دلایل مختلف از برنامه‌ات عقب می‌مانی.

ایده‌های مختلفی به ذهنت می‌رسد اما دچار وسواس می شوی. از این شاخه به آن شاخه می‌پری.

این موضوع باعث می‌شود که دچار آفتی شویم که به آن «ویرایش کردن حین نوشتن» اطلاق می‌شود.

جمله‌ای نوشته می‌شود. هنوز جمله دوم شروع نشده سراغ جمله اول رفته و کلماتش پس و پیش می‌شوند.

همین طور ادامه دارد تا بعد از مدتی می بینی که هنوز یک پاراگراف هم نوشته نشده است.

قاعده این است:

موقع نوشتن باید نوشت. یک موضوع مشخص انتخاب می‌شود.

نوشتن به شکل آزاد نویسی صورت می‌گیرد.

تا آنجا که می‌شود موضوع بسط و گسترش می‌یابد و جملات بر صفحه کاغذ جاری می‌شوند.

در این مرحله صرفاً باید به افزودن به نوشته تمرکز کرد نه چیز دیگری.

باید بدون وقفه به نوشتن پرداخت.

بعد از نوشتن، با فاصله گرفتن از آن و دور شدن از نوشته دچار آفت خودشیفتگی در نوشتن نمی‌شویم.

با فاصله گرفتن یکی دو روزه امکان ویرایش بهتر فراهم می‌شود.

این مرحله حرص کردن است و باید تا می‌توانیم متنمان را با جملات کوتاه و موجز ویرایش کنیم.

زمانی که نوشته‌ای تازه و داغ است، وابستگی بین کلمات و نویسنده هنوز وجود دارد.

دیدن یک اثر با چشم ناظر بیرونی و بی‌طرف باعث می‌شود که بند ناف نوشته از نویسنده بریده شود و بهتر بتواند به نوشته سر و شکل بدهد.

شاد زی و دیر پای.