فلورانس اسکاول شین در فرازی از کتاب «چهار اثر» می‌نویسد:

تا حد امکان، هر چه می‌توانید کم‌تر درباره‌ی کارهای خود صحبت کنید؛ آن هم تنها با کسانی که به شما دلگرمی و الهام می‌بخشند.

چون دنیا پُر از آدم‌هایی است که «نفوس بد» می‌زنند.

مردمی که تنها بلدند بگویند: «این که محال است!» یا «واقعا که تو زیادی بلند پروازی…!»

به قول جیم ران که می‌گوید ما میانگین آدم‌های اطرافمان هستیم، انتخاب درست این آدم‌ها اهمیت دوچندانی می‌یابد.

به نظرم حتی اگر این آدم‌ها را در دنیای واقعی نمی‌توانیم در کنارمان داشته باشیم، اینترنت و کتاب‌ها فرصت این حضور را به ما داده است.

به طوری که گاه برخی از این دوستی‌های مجازی از دوستی‌های واقعی نیز واقعی‌تر می‌نماید.

تولید محتوا این امکان را فراهم کرده است که ما از طریق انتشار افکار و تجربه‌هایمان با دیگران ارتباط برقرار کنیم. ارتباطی عمیق و ارزشمند که در مسیر رشدمان به خودمان و دیگران کمک کند.