چرا کارت را به نتیجه نمی‌رسانی؟
تمرین کن.
وقتی که نوشته‌هایت زیاد می‌شود و در لب تاب ذخیره‌شان می‌کنی، شاید برایت امنیت خاطر بیاورد که چیزی نوشتی و خیالت را راحت کند.
اما ارزش افزوده‌ای برایت ایجاد نمی‌کند.
حواست باشد که این جمله مانع ذهنی‌ات نشود.
اگر هدفت از نوشتن انتشار افکار و ایده‌هایت است با این رویه به نتیجه نمی‌رسی.
ده‌ها یادداشت که در آرشیوت ذخیره می‌کنی، زمانی به تو قدرت می‌دهند که منتشر شوند.
یک یادداشتی که به سرانجام می‌رسد و منتشر می‌شود قدرت بیشتری در تو ایجاد می‌کند تا ده‌ها نوشته که در پستویی ذخیره‌شده‌اند تا شاید روزی به سراغشان بروی و غبار از رویشان بروبی.
بنویس و منتشر کن. نوشته‌ات قرار نیست کامل و بی‌نقص باشد.
تو یک آدمی و به حکم آدم بودنت نقص داری.
تو در لحظه انتشار نوشته‌ات بیش‌ترین تلاشت را انجام داده‌ای، علی‌رغم کاستی‌هایت آن را منتشر کرده‌ای.
بعد که آگاهی‌ات نسبت به خودت، دنیای اطرافت و نیز نوشته‌ات بیشتر شد می توانی اصلاحش کنی.
این جریان بلوغ یک فرد و اندیشه‌اش است. بهترین نویسنده‌ها از مادر زاده نشده‌اند بلکه با نوشتن نویسنده شده‌اند.
شاد زی و دیر پای.